Prolog

Wioska Piasku, teraźniejszość - 2 lata po Czwartej Wielkiej Wojnie Shinobi

Późnym popołudniem Sunagakure ożywiało się. Mieszkańcy, którzy wcześniej woleli kryć się w budynkach przed upałem, zaczynali wylegać na ulice. Shinobi, którzy kończyli pracę, wybierali się na spotkania towarzyskie. Gwar panujący w kawiarniach zwiastował budzenie się osady do nocnego życia.
Po zmierzchu na pustyni miało się zrobić zimno, ale wtedy właśnie we wnętrzach domów i w jedynych dwóch lokalach czynnych nocą atmosfera była cieplejsza niż za dnia. Ludzie zdejmowali maski żołnierzy sumiennie wykonujących obowiązki. Byli trochę bardziej sobą.

Osoby, które pracowały na popołudniowe zmiany, czuły się poszkodowane. Temari, spoglądając z okna swojego gabinetu w siedzibie władz wioski, dojrzała z wysoka sylwetkę takiego nieszczęśnika, zmierzającego na dyżur.

Wróciła za biurko i z niechęcią spojrzała na konspekt z projektami zaproszeń ślubnych. Odsunęła go na bok. Miała jeszcze na to czas.

Zerknęła na korespondencję, która leżała z boku biurka. Kilka dokumentów do przejrzenia i podpisania, które przyniesiono jej niedawno i którymi mogła zająć się jutro, w godzinach pracy. Biorąc jednak pod uwagę, że przyszła do biura późno i zamiast pracować zajmowała się planowaniem uroczystości - czy raczej przeglądaniem i odrzucaniem pomysłów innych - mogła zerknąć na to dzisiaj.

Jej uwagę natychmiast przykuła koperta z napisem “Delegacja z Konohy”.

Trudno powiedzieć, dlaczego ją to ruszyło zanim jeszcze zajrzała do środka. Szósty zmysł? Złe przeczucie?

Delegacje z i do innych wiosek nie były niczym niezwykłym. Po wojnie uznano, że dla pokojowego współistnienia shinobi z różnych krajów potrzebna jest ściślejsza współpraca. Dawniej tzw. ”wymiana intelektualna” czy shinobi z misją w innej wiosce były rzadkością. Spotkanie ninja z obcym symbolem na opasce intrygowało. Tylko w wyjątkowych sytuacjach osady wymieniały się ludźmi, umiejętnościami i wiedzą - jak wtedy, gdy po śmierci Czwartego wioska Piasku znalazła się w delikatnej sytuacji i trzeba było utrzymywać stale grupę najemników z Konohy, by wystarczyło ludzi do wypełniania bieżących misji. Wszyscy w Sunagakure czuli wtedy dyskomfort. Nawet mimo przyjaznej relacji z wioską Liścia Sunijczycy nie czuli się pewnie wiedząc, że coś jej zawdzięczają. Woleliby też nie pamiętać, że osada jest na skraju kryzysu. Przez półtorej roku shinobi z symbolem Konohy na opaskach, ktorych kilkoro stale przebywało “na wypożyczeniu” w Sunie, codziennie im o tym przypominali.

Teraz misje dyplomatyczne i wymiana zasobów, także ludzkich, były inaczej postrzegane. Miały być elementem działań zapewniających długotrwały pokój. Przez ręce Temari często przewijały się pozwolenia na pobyt w wiosce Piasku dla ninja z innych krain. I prośby o wydanie zgody na dłuższą delegację.

Rzecz w tym, że zawsze było to związane z działaniami, o których wiedziała wcześniej. Teraz nie przychodziło jej do głowy, dlaczego do Piasku miałby przybyć ktoś z Konohy. Tym bardziej, że dopiero co Konoszanie dostali prztyczek w nos, przyjacielski, ale bolesny, gdy ich przedstawiciel przegrał podczas finałowej walki egzaminu na chuunina. Przekonali się wówczas, że w powiedzeniu, iż w Sunagakure służy niewiele kunoichi, ale jedna jest warta tyle, co dwóch dobrze wyszkolonych shinobi, jest sporo prawdy.

Kogo teraz chcieli do nich przysłać i po co? Czyżby nieszczęsny przegrany miał się nauczyć, jak walczyć, by na drugi raz nie polec w pojedynku z 19-letnią dziewczynką?

Temari nie potrafiła przestać myśleć o Matsuri jako o dziewczynce, mimo, że była ona w wieku Gaary. Było w niej coś bardzo dziewczęcego, może dlatego, że przywiązywała do wyglądu znacznie większą wagę niż inne kunoichi. Patrząc na Matsuri, Temari nasuwały się skojarzenia z Ino. Zadbana od czubka starannie ułożonej fryzury po pomalowane paznokcie. Tyle tylko, że - Temari stwierdzała to z wielką satysfakcją - Ino nie załatwiłaby dorosłego mężczyzny jedną silną techniką. Co to, to nie. Może wygrałaby sprytem, ale nie siłą.

Sama myśl o finałowej walce, której niestety nie miała okazji widzieć, poprawiła jej humor. Ale kiedy otworzyła kopertę z listem polecającym od Szóstego Hokage - takie listy były czystą formalnością, gdy sprawa była już dograna na innych szczeblach - mina jej zrzedła.

Najpierw było zdziwienie. Potem złość.

A że Temari była szybsza w działaniu niż myśleniu, nie zamierzała głowić się nad tym, jaki ukryty cel ma Kankuro w sprowadzaniu Tenten z wioski Liścia do Suny. Miała to szczęście, że Kankuro nie był rannym ptaszkiem, zostawał często po godzinach i zwykle można było go zastać popołudniami w gabinecie. Zaraz na końcu korytarza.

Zerwała się z miejsca i weszła do biura brata, wcześniej krótko, lecz energicznie pukając. 

Kankuro siedział przy biurku i wpatrywał się w jakieś papiery, prawdopodobnie nowe projekty marionetek czy też receptury trucizn - to ostatnio zajmowało ogrom jego czasu - ale nie był raczej zbyt skupiony na temacie, gdyż ewidentnie dokuczał mu kac. Niektórzy wciąż oblewali utarcie nosa Konoszanom.

Gdy stanęła przed jego biurkiem, spojrzał na nią ze zbolałą miną.

- Czego chcesz, Temari? - zapytał z miną niewiniątka.

Rzuciła otwarty list na biurko przed nim. Kankuro tylko na niego zerknął. Nie sięgnął po kartkę, ale odsunął się wraz z krzesłem nieco od biurka, by zmierzyć Temari wzrokiem.

- Do czego nam jest potrzebna operatorka stalowych linek i noży? - zapytała.

- Daruj sobie złośliwości, Temari. Są nie na miejscu i nie na czasie - odpowiedział jej brat z niezadowoloną miną.

Temari przymrużyła oczy, wbijając w niego groźne spojrzenie.

Kankuro sądził pewnie, że ona odwołuje się do walki podczas egzaminu, kiedy to kunoichi z Jedenastki Konohy wykazała się żałosnym poziomem umiejętności. No dobrze, może trochę do tego nawiązywała. 

- Bardziej stosowne byłoby nazwać ją operatorką Bashosena, jeśli szukasz czegoś charakterystycznego. Nożami też się potrafisz posługiwać, prawda? - uzupełnił lalkarz, udowadniając, że mimo bólu głowy zachował zdolność do wymyślenia ciętej odpowiedzi. - Przypomnij sobie, że potrafisz też czytać. Tu jest wszystko napisane.

Temari wygięła usta w ironicznym uśmiechu. Na ogół czerpała satysfakcję, jeśli udało jej się wyprowadzić wyluzowanego brata z równowagi. Ale nie wtedy, kiedy się irytował, ponieważ obraziła Tenten. Był zbyt czuły na jej punkcie. Temari bardzo się to nie podobało.

Nie podobało jej się, jakie relacje miała ta dziewczyna przed wojną z jej braćmi. Ściśle rzecz biorąc, nie podobało jej się, że w ogóle miała z nimi relacje.

- Wyobraź sobie, że to przeczytałam - powiedziała jadowicie z uprzejmym uśmiechem. - Stąd wiem, że wszystko, co tu jest napisane, to jedna wielka bzdura. Nie jesteś w stanie jej niczego nauczyć, Kankuro. A już na pewno nie manipulowania czakrą. To ściema grubymi nićmi szyta - powiedziała z naciskiem, zadowolona z gry słów, która tylko podkreślała jej rację. W liście polecającym przeczytała, że kunoichi z Konohy miałaby się szkolić w kształtowaniu przebiegu czakry do poziomu tworzenia nici i manipulowania nimi. Wiadomo było, do czego dziewczynie to może być potrzebne - jej wpadka z poranieniem sojusznika była głośna poza granicami Konohy - sęk w tym, że kompletnie niemożliwe do zrealizowania. Wiedział o tym każdy, kto miał choćby powierzchowne pojęcie o sztuce lalkarskiej. Każdy, kto wiedział, ilu było w Sunagakure ludzi, którzy próbowali, ale im się nie powiodło. - Jak ją do tego namówiłeś?

Kankuro westchnął ciężko.

- Kogo namówiłem? Nikogo do niczego nie musiałem namawiać, siostro. Zostałem poproszony. O pomoc. Tak, jak my poprosiliśmy Konohę o wsparcie, kiedy brakowało nam ludzi.

Mów za siebie. Ja nikogo o nic nie prosiłam. A już zwłaszcza nie o to, by przysyłali tu głośnych, zadzierających nosa i marudzących na palące słońce wesołków z Konohy. Takich jak Tenten.

Temari przymrużyła oczy niczym rozjuszona kotka.

- Czyli Tenten cię grzecznie o to poprosiła? - spytała. Trudno było jej to sobie wyobrazić. Gwiazda z drużyny jedenastej może i nie miała wybitnych umiejętności, ale za to miała temperament. - Czy może Kakashi nie potrafi sobie z nią poradzić i poprosił, żebyśmy mu zdjęli ciężar z barków?

Kankuro pokręcił ze zniecierpliwieniem głową. Temari zdała sobie z czegoś sprawę. Gdyby nawet był to pomysł Hokage, który mógł już być zmęczony trzymaniem w szeregach kunoichi, z którą nikt nie chce pracować, to nie uderzyłby on do Kankuro, tylko do Gaary. A Gaara nie wymyśliłby tej bzdury z nićmi czakry.

To Tenten przyszła do Kankuro z problemem. Nic dziwnego, że jego zadowolenie z siebie poszybowało do góry.

- Wobec tego, jak tobie udało się namówić Gaarę? - zapytała podejrzliwie.

Wydawało jej się, że wreszcie zadała słuszne pytanie. Takie, na które chętnie poznałaby odpowiedź.

Kunoichi z drużyny Gaia była dla niej zagadką. Temari nie zdołała jej rozgryźć, chociaż kilka razy była zmuszona z nią współpracować. Nie zdołała rozgryźć, co takiego łączyło ją z jej bratem - jednym i drugim. Jedno jednak wiedziała na pewno.

Tenten, która spędziła w Sunagakure blisko rok, wyjechała z dnia na dzień. To była bodaj pierwsza decyzja, jaką Gaara podjął po objęciu stanowiska Kazekage. Nie chciał jej tutaj. 

A teraz co, coś się zmieniło? Było mu obojętne, czy żelazna dama będzie się pałętać po wiosce?

Co nim kierowało, gdy wyraził zgodę na pobyt w Sunie kunoichi, o której wszyscy wiedzą, że jest trudna? Że nie panuje nad swoimi technikami na tyle, by pracę z nią można było uznać za bezpieczną?

- Zapytaj go. Zapytaj Gaarę, jeśli uważasz, że powinien ci się tłumaczyć z decyzji o kierowaniu wioską - zaproponował Kankuro ze złośliwym uśmieszkiem.

Był zadowolony z siebie, domyślając się, że tym stwierdzeniem zamknie jej usta. W jakimś stopniu miał rację, co Temari uznała za frustrujące.

Ciekawe, co zamierzał osiągnąć. Tenten nie zabawi tu długo, kiedy odkryje, że obiecał ją wyszkolić w czymś, czego nie miał szansy jej nauczyć.

Szczerze mówiąc, kiedy to wyjdzie na jaw, Temari nie chciałaby być w jego skórze. Było więcej niż pewne, że dziewczyna z Konohy, której w Sunie zawsze było za gorąco, niewygodnie i która będąc tutaj tęskniła do przyjaciół, nie przyjeżdża na wakacje. Dla Tenten pobyt w wiosce Piasku to będzie męczarnia. Będzie w obcym kraju, obcym klimacie, wśród obcych ludzi.

Temari obawiała się, że dla niej tak samo trudne może być zamieszkanie w Konohagakure.

..................................................................

Wioska Piasku, kilka miesięcy po zamordowaniu Czwartego Kazekage (między 1. serią a Naruto Shippudenem).

Pełnia księżyca

Była piękna, gwiaździsta noc. Na ulicach wioski Piasku nie było żywej duszy, choć mieszkańcy w większości nie spali. O tej porze wielu z nich bawiło się na spotkaniach towarzyskich, w mieszkaniach i barach. Gdyby nie gwar rozmów i głośne śmiechy dobiegające z zapełnionych gośćmi lokali można by pomyśleć, że osada jest opuszczona.

Uważny obserwator zauważyłby kogoś na dachu jednego z najwyższych budynków. Był ubrany w ciemne spodnie, kaftan i kamizelkę. Rude włosy niesfornie wijące się wokół twarzy nadałyby mu chłopięcy wygląd, gdyby nie kontrastowały z zimnym wyrazem oczu otoczonych ciemnymi obwódkami bezsenności.

Chłopak patrzył w gwiazdy i księżyc, ale satelita jasno świecący na niebie nie pochłaniał całkowicie jego uwagi. Z równym zainteresowaniem obserwował otoczenie. W pewnym momencie dostrzegł sylwetkę dziewczyny, która przebiegła wzdłuż ulicy, by następnie wskoczyć na dach budynku.

Kunoichi miała ciemne włosy upięte w dwa koki z tyłu głowy. Opaskę na czole częściowo zasłaniała grzywka. Była ubrana w jasny bezrękawnik i ciemnozielone spodnie. Nie zastanawiając się nad tym, czy jej towarzystwo jest mile widziane, usiadła obok chłopaka. Widocznie zbyt blisko, gdyż on odsunął się nieznacznie.

- Gramy w karty z drużyną Kankuro. Może się przyłączysz, zamiast praktykować samoumartwianie?

Shinobi spojrzał na twarz dziewczyny. Nie odwzajemnił jej uśmiechu.

- Nie powinno cię tu być – powiedział.

Wzruszyła ramionami, przechyliła się do tyłu i opierając się na łokciach popatrzyła w niebo.

- To chyba nie jest twoja prywatna wioska. Ani twój dach – powiedziała swobodnie.

Chłopak przyglądał jej się przez chwilę z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Dziewczyna nie dała po sobie poznać, że jest speszona. Była pewna, że Sabaku no Gaara zaraz powie coś, co jego zdaniem powinno ją wystraszyć. Podobno w tę jedną specyficzną noc w miesiącu zawsze mu odbija. Ona jednak nie uważała się za pierwszą lepszą geninkę, i takie sztuczki na nią nie zadziałają. Na początku się na nie nabierała, teraz już nie.

- Powinnaś wiedzieć, że nikt nie chodzi samotnie po wiosce w nocy, szczególnie podczas pełni – oznajmił rudowłosy spokojnym tonem. Zupełnie, jakby sądził, że trzeba ją skarcić.

- Czyja to wina? – spytała, dopiero teraz zaprzestając oglądania nieba i podnosząc się do pozycji siedzącej.

Odpowiedź wydawała się oczywista, więc jej rozmówca miał prawo uznać pytanie za prowokację.

Właściwie, była to prowokacja, ale on nigdy nie reagował tak, jak tego oczekiwała.

Spoważniała, choć jeszcze chwilę temu wydawało się to niemożliwe. Sprawiała wrażenie osoby, której radosny uśmiech nie schodzi nigdy z twarzy.

- Egzamin na chuunina był wiele miesięcy temu. Nikogo nie zabiłeś. Ile było w tym czasie pełni? – zapytała.

Nie doczekała się odpowiedzi, choć była przekonana, że mógłby jej udzielić. Pewnie doliczał sobie do listy sukcesów każdą taką noc.

- Częściowo sam jesteś sobie winny, że ludzie nadal się boją. Niepotrzebnie wspominasz o żądzy krwi, Shukaku i księżycu. A przecież – popatrzyła chłopakowi prosto w oczy, jakby rzucała mu wyzwanie – kontrolujesz go bardzo dobrze.

- Nie wiesz, o czym mówisz – skomentował Gaara.

- Wiem, że to prawda – odpowiedziała kunoichi z naciskiem na pierwsze słowo. Nie pozwoliła się spłoszyć. Już się go nie bała, bo jej zdaniem bardziej pozował na psychopatę niż naprawdę nim był. Ciężko pracował, żeby nie pozwolić dojść do głosu ciemnej stronie osobowości, ale chyba czuł się bezpieczniej, gdy ludzie wciąż ją w nim dostrzegali.

Ona dawno już zauważyła, że najmniej rozsądne, co można zrobić w obecności Gaary, to okazać strach.

Wygrała tę potyczkę słowną. Nie odwróciła wzroku. Gaara to zrobił. Wpatrzył się gdzieś w daleki punkt na horyzoncie.

Miała wrażenie, że unikał konfrontacji. Wolałaby, żeby na nią patrzył. Zrobiła więc coś, czego w ogóle nie przemyślała - wyciągnęła rękę, żeby dotknąć jego dłoni. Usłyszała szum i dostrzegła kątem oka jakiś ruch. Nie miała czasu zareagować, bo wszystko działo się w ułamkach sekund. Zanim dotknęła dłoni Gaary, poczuła, że jej przedramię otacza piasek. Cofnął się, zanim zmiażdżył jej rękę. Niewiele brakowało.

Była przerażona, ale wszystko trwało ułamki sekund, nie zdążyła nawet pisnąć. Gaara przyglądał jej się, jakby oceniał jej reakcję.

Chociaż przez chwilę czuła, jakby serce podskoczyło jej do gardła, nie wstała, nie uciekła. Cofnęła jedynie rękę. Gaara nie ruszył się nawet na centymetr. On nigdy nie musiał uciekać, bo doskonała obrona zareaguje wcześniej.

- Dlaczego to zrobiłeś? – zapytała. Mimo wszystko, nie zdołała opanować drżenia głosu. Nie chodziło jej nawet o ten cholerny piasek. Wydawało jej się, że zaczynają być przyjaciółmi, a przyjaciele nie muszą uciekać się do takich metod, żeby komuś pokazać, że jest zbyt natarczywy.

- To działa automatycznie – odpowiedział. Chociaż wydawał się opanowany, ona i tak widziała, że jest wściekły. – Więcej tak nie rób.

Tarcza z piasku. Podobno działa bez udziału jego woli. Ale czy na pewno? Gaara był opanowany, nawet przez chwilę nie stracił zimnej krwi, z czego wynikało, że nie stracił też kontroli. Jakby wiedział, że piasek nie wyrządzi jej krzywdy. Nie bez jego pozwolenia.

Poczuła złość. Może powinna się go bać. Widziała, jak zabija, może zbyt wiele razy. Wiedziała, że mógłby zmiażdżyć jej kości, gdyby tylko chciał. Kiedy pierwszy raz to sobie uświadomiła - jak dużą on ma przewagę na polu walki, jak ryzykowne jest mu się narazić - czuła paraliżujący strach. Przez całkiem długi czas w jego obecności czuła strach.

Ale nie teraz. Teraz była zła. 

- Nie wmawiaj mi, że nie masz wolnej woli. To ty kierujesz piaskiem, a nie on tobą. Nikomu nie pozwalasz się dotknąć?

Była zdenerwowana, więcej - zraniona, więc lekko podniosła głos. Gaara mógłby zareagować gniewem. Ale jego wzrok wyrażał zdziwienie.

- Po co?

Tenten wzburzenie odjęło mowę. Już nieraz słyszała od niego to pytanie. Po co robisz sobie kłopot? Po co piszesz długie listy do Konohy? 

Był taki wkurzająco praktyczny. I konkretny, kompletnie nie rozumiał relacji międzyludzkich, tego, że czasami można coś zrobić tak po prostu, bez określonego celu. Jego niezręczność towarzyska ją rozczulała - uświadamiała, że nie na wszystkich polach ma przewagę. Że może na polu walki jest niezwyciężony, może jest bezwzględny, ale kiedy przychodziło do zwykłej konwersacji, był bezradny jak dziecko.

Jednak tym razem czuła się rozczarowana. Sporo czasu razem spędzili, byli w niebezpiecznych - no, może nie dla niego - sytuacjach. Miała spędzić jeszcze trochę czasu w Sunagakure, jeszcze nie wracała do domu, i wolałaby nawiązać z nim jakąś normalną relację. Gaara nie był Lee ani Nejim, ale jednak musiała z nim współpracować,i ta współpraca byłaby o wiele lepsza, gdyby częściej pokazywał ludzką twarz, zamiast udawać nietykalnego wojownika.

- Nie to nie - powiedziała, starając się ukryć, jak bardzo jest urażona. - Więcej tak nie zrobię.

Zresztą dotarło do niej, że sama myśl o zaprzyjaźnianiu się z Gaarą była głupia. On nie potrzebował jej przyjaźni, i ona nie potrzebowała jego. Po prostu tęskniła za normalnością, za beztroskimi pogawędkami podczas misji, za spędzaniem z kimś wolnego czasu. Tęskniła za Lee i Nejim, ale przecież nie utknęła tu na stałe. Wkrótce do nich wróci.

Nie mogła się doczekać, choć z drugiej strony myśl o powrocie do Konohy ją niepokoiła.

Czy Gaara będzie wtedy spędzał wieczory i noce samotnie wpatrując się w księżyc?